Hot topic van het moment; #huiselijkgeweld #partnergeweld.

Natuurlijk speelt dit soort zaken altijd. Deze donkere dagen met lockdown laten echter wel een sterke stijgende lijn zien. Ook binnen mijn eigen chats zie ik (nog meer) zorgelijke ontwikkelingen hierin.

Ik weet, als je hier midden in zit. Nog druk aan het googlen naar het gedrag van je partner zodat je het voor jezelf kan goedpraten dan komt dit wellicht niet binnen. Dat is ook okay. Het is een proces. Ontkenning is een belangrijke en vaak langdurende fase als het gaat om gewelddadige relaties. Want waar ligt die grens? Wanneer is het heftig en passievol. Wanneer wordt het ongezond?

Voor veel mensen is dat een duidelijk verhaal. Voor mensen die meer van een ander kunnen houden dan van zichzelf is dat eenmaal minder duidelijk. Voor mensen die niet bekend zijn met dit gevoel is het onmogelijk uit te leggen waarom je steeds als een geslagen hond terug rent naar de bron van al je pijn.

Wat ik schrijf is voor de mensen die op het punt staan hieruit te stappen. Of diegene die er al jaren uit zijn. Want pas als je er een tijdje helemaal uit bent ga je zien waar je in hebt gezeten. Dan komt de volgende fase..
Een emotionele rollercoaster van boosheid en frustratie over wat iemand je heeft aangedaan versus het onvermogen jezelf te vergeven wat je al die tijd hebt toegestaan. 

Want dat is het wel.. Je hebt het toegestaan, je ogen gesloten voor het feit dat je op je tenen hebt gelopen. Je kon dit toestaan omdat je niet genoeg van jezelf hield om het te willen inzien of voor jezelf te kiezen. Misschien was je dit ook gewoon al gewend vanuit je kindertijd en voelde het daardoor veilig. Hoe bizar dat ook klinkt. Wat bekend is voelt veilig. Dat je eruit bent gekomen is een teken dat je meer van jezelf hebt leren houden. In plaats van jezelf kwalijk te blijven nemen wat je zolang hebt toegestaan kan je beter trots zijn op het feit dat je het hebt kunnen doorbreken. Misschien niet eens voor jezelf. Misschien kreeg je een kind waardoor je dingen anders ging bekijken. Of kwam er iemand op je pad die ook een gever is, zoals jij. Daardoor anders met jou en je onzekerheden kon omgaan.

Huiselijk geweld kan alleen worden toegestaan als je minder van jezelf houd dan van een ander. Maar een mens kan natuurlijk ook gewoon een “gever” treffen zoals jij zelf bent. Iemand die jou kan opbouwen ondanks al je angsten en onzekerheden in plaats van je verder en verder de grond in te trappen tot je gebrainwashed / gemanipuleerd bent tot een slap aftreksel van iets wat ooit je persoonlijkheid was.

Jammer genoeg trekken veel mensen iemand aan die hun waarde (of dus het gebrek daaraan) bevestigd. Zolang jij je eigen waarde niet kan voelen is er weinig kans dat een ander je het gaat leren. Begin daar.

Begin ook met trots zijn op jezelf. Wat je hebt doorstaan. Het is zo snel gebeurt om jezelf jarenlang te blijven straffen hiervoor. Of het nu rancune is naar de persoon die je dit aan heeft gedaan, of dat je jezelf straft dat je het hebt toegestaan. Het enige wat dit doet, is je gevangen houden in een verleden dat voorbij is.  

Dit is even makkelijk gezegd. Accepteren en loslaten. Zo werkt dat in de praktijk niet. Ik geloof persoonlijk dat we stappen/processen niet kunnen overslaan. We kunnen ze zo kort mogelijk houden in plaats van jarenlang uitrekken. Dat geloof ik wel.
Al deze emotie, al deze fases zijn een belangrijk proces om te doorvoelen. Het is wat het is. We repeat what we don't repair. Wat mijn acceptatie geholpen heeft is vooral observatie. Ook na 10 jaar zijn er triggers. Natuurlijk wil je terug naar je oude gevoel van veiligheid.

Dit is waarom ik denk dat dat niet kan, en waarom dat okay is.
Ik observeer veel. Vooral in de natuur. Dat is mijn manier van mindfullness. Dieren zijn in het nu. Ze kunnen niet veel anders namelijk. Maar als ik kijk naar vogeltjes die komen eten aan mijn huis. Dan zie ik een hoge mate van #PTSS. Ze kijken continue rond. Kijken achterom, hebben niet graag open ruimte in hun rug. Dat is logisch. Want elk moment kan een kat uit de struiken springen of een torenvalk naar beneden komen. Hun leven is niet veilig. Nooit. Dat is hoe hun natuur is. Dat veel mensen geen PTSS hebben is een geluk. Een voorrecht. Als jouw gevoel van veiligheid op wat voor manier dan ook illusie is gebleken.. krijg je die nooit meer terug.

Of het nu gaat om een inbraak, beroving, misbruik, mishandeling.. Er is een inbreuk gemaakt op je gevoel (of illusie?) van veiligheid. Niemand kan je ooit nog wijsmaken dat je veilig bent. Je kan hierover in de weerstand gaan. Kostte wat het kost terug willen naar je “fabrieksinstellingen”.

Je frustreren over wat je is ontnomen. Maar feit is dat het je alleen maar gevangen gaat houden in dat moment wat al voorbij is. Ga je aanpassen aan de nieuwe jij. Kijk goed naar wat je wel of niet kan. Je zal zien dat het met de tijd wel beter zal gaan hoor. Maar weerstand is niet de weg. Misschien kan je op dit moment bepaalde triggers niet aan. Of het nu gaat over films, games, liedjes of je kan gewoon niet met je rug naar een open ruimte zitten. Je schrikt je misschien helemaal verrot bij elk rotje wat knalt.. Dit is wat het is. Hoe kut ook. Ga toekomstgericht bekijken hoe je leven makkelijker kan maken voor jezelf. Stop met terug de oude jij willen worden en ontwikkel de nieuwe jij.

You Got This.