Chemsex & Parenclubs: het taboe voorbij

Zoals jullie intussen misschien weten schuw ik geen enkel gespreksonderwerp en al helemaal niet als ik het persoonlijk belangrijk vind dat er meer informatie over verstrekt wordt. Het uitgaan in parenclubs is er bijvoorbeeld eentje van. Laat ik beginnen met te zeggen dat dit zeker geen anti parenclub pleidooi gaat worden. Zelf ga ik er ook graag op stap. Zoals met alles is het gewoon handig om zelf je grenzen te bepalen. Hopelijk geeft deze blog wat inzicht in de verschillende mogelijkheden. Steeds meer jongeren gaan op stap in een parenclub omdat het een goedkope manier van uitgaan is. Partnerruil ofwel “swingen” is absoluut geen must ook seks niet, drank en eten zit in de schappelijke entreeprijs inbegrepen. Zo ook de jacuzzi, sauna, een meestal ook wel dansvloer. De sfeer is open minded, mensen mogen lekker zichzelf zijn. Natuurlijk hangt het stukje “jezelf durven zijn” niet af van de locatie waar je je bevindt. Dat zal je in jezelf moeten vinden. Het kan helpen om je te omgeven met mensen met deze zelfde ambitie. Het begint lekker vroeg, dus je hoeft niet tot 23 uur te wachten tot je onderhand eens op stap kan. Het heeft een berg voordelen, deze manier van stappen. Maar zoals met alles waar mensen zich bevinden zijn er verleidingen en grenzen waarvan je van jezelf waarschijnlijk niet wist hoe je erop zou reageren. Hoe je ermee om zou gaan. Voorbereiding is het halve werk. Verdiep je gewoon wat in de dingen waar je in stapt, denk na over wie je bent, wat je wil en voelt, maar vooral waarom dat zo is.

Na mijn website SexPowerHypnosis.nl ontdekt te hebben, nam Mona contact met me op. Ze maakt zich enorme zorgen om het fenomeen Chemsex binnen de parenclubs en daarbuiten. Je leest hieronder in haar persoonlijke verhaal waarom dit haar zowel letterlijk als figuurlijk aan het hart gaat. Zelf heb ik geen enkele ervaring met drugs, dus ik had deze wereld nog niet vanuit dit andere perspectief bekeken. Ik vind haar verhaal heel erg waardevol en ga graag met haar deze strijd met haar aan.

Vanaf 1995 zette ik mijn eerste wankele stapjes in de swingerswereld. De eerste club waar ik kwam, bestaat nu niet meer, en trok mij destijds omdat zij het credo: ¨Alles kan en alles mag¨, gebruikten. En eerlijk is eerlijk, ze hebben er niets van gelogen, dus ik stak met mijn toenmalige (narcistische) ex-echtgenoot een joint op. Het was een vrij simpele club, met allemaal nissen en waar telefoons aan de wanden hingen. In mijn naïviteit dacht ik dat het was om drankjes te bestellen. Echter bleek het een, in mijn optiek nu, zeer vooruitstrevende manier te zijn om contact te leggen met een ander stel, in een andere nis. Heel creatief, maar ik heb er geen gebruik van gemaakt. Daar was ik nog iets te bleu voor…
De tweede club waar ik kwam stond en staat zelfs nu nog bekend als de mooiste club van Nederland en in die tijd liepen er eigenlijk wel heel erg veel mooie en goed gesitueerde mensen rond. Met mijn exhibitionistische inslag liep ik al snel in mijn ´Evakostuum´ rond. Dat mocht niet, maar ach, alles wat niet mag is spannend niet waar? Ook nu geen partnerruil of bi praktijken, maar kijken en bekeken worden, terwijl ik met mijn NEX (narcistische ex) bezig was. Waarom ik het er met klem zo bij vermeld? Dat is vrij eenvoudig toe te lichten: ik was langzaamaan deze wereld in gemanipuleerd terwijl ik daar op dat moment eigenlijk helemaal niet aan toe was en hoopte (tegen beter weten in) dat de mens monogaam zou zijn. Een Utopie natuurlijk want monogamie is een aanpassing. De aandacht in de clubs vond ik geweldig. Alleen de daad op zich bleef uit. Dat is nu niet meer denkbaar: een date zoeken via de telefoonlijn. Aangezien mijn NEX Biseksueel is, waren het vaak alleenstaande mannen die bij ons kwamen, of getrouwde mannen die de ´katjes-in-het-donker-knepen´. De meest vreemde vogels zijn de revue gepasseerd. Een heer in rode dameslingerie, die de gehele autorit een but plug anaal had ingebracht, kleedde zich bij binnenkomst zonder waarschuwing vooraf uit en daar stond de kolos van pakweg 2.10 M en ongeveer dezelfde diameter in onze woonkamer… tja, hou dan je gezicht maar eens in de plooi…

Het huwelijk werd er niet beter op, de hang naar spanning werd groter, dus ik ben felicitatie striptease gaan doen. Dat verdiende veel (en snel) en mijn exhibitionistische honger werd gestild. Er kwamen geldproblemen omdat mijn ex zonder werk kwam te zitten. Ik ging aan de slag voor een sekslijn, verdiende in die tijd gemiddeld duizend gulden per week, wat er met bakken tegelijk uitging, vanwege onze levensstijl (in de jaren negentig was de gulden er gelukkig nog, anders hadden we toen al aan de grond gezeten). Daarnaast ben ik in een club aan het werk gegaan als gastvrouw. Mijn eerste klant, een vieze vent van een autosloperij, ging met mij op de kamer. Ik walgde van zijn aanraking, maar assertief was ik toen nog niet en ik had het geld hard nodig waardoor ik wederom over mijn persoonlijke grens liet lopen. Ik heb het bij die ene keer gehouden, dit was duidelijk niet ´mijn ding´. In 2000 liep het huwelijk op de klippen. Ik heb een behoorlijke heftige therapie gevolgd van drie tot vier dagen per week. Zo leerde ik mijn grenzen bewaken. Tijdens mijn therapie leerde ik in de kroeg een horecaportier kennen: groot, breed, gespierd en heel fout… hij bood me een lift aan naar huis en voor de deur zei ik: ¨Het is misschien wel cliché maar wil je misschien een kop koffie?¨. Ik heb inderdaad koffiegedronken en daarna snoof ik mijn eerste ´muntje´ met coke. Ik voelde geen remmingen, en ik had al niet bepaald moeite om tot een hoogtepunt te komen, maar nu? Dit was geweldig! Ik voelde me alsof ik de vleesgeworden Orgasme Goddess was, eigenlijk was het mijn eerste kennismaking met chemsex, al kwam deze term toen nog lang niet in mijn woordenboek voor. Deze ´superminnaar´ kwam gemiddeld drie tot vier keer per week na zijn werk, dus meestal diep in de nacht, bij me langs. Tegen zevenen in de ochtend ging hij weer terug naar huis (naar zijn gezin), en bleef ik met een ´vredige´ glimlach en een hartslag van 800 bpm alleen en klaarwakker achter in het grote bed. Het leek de meest ideale situatie voor me. Wel de lusten maar niet de lasten… alleen zolang de mens gevoelens heeft, is het onmogelijk om tegen deze natuurwetten in te gaan. Dus ik viel als een blok voor ´mijn adonis´. Mede doordat ik al jaren rookte en blowde als een ketter, kreeg ik in 2004 driemaal een spontane klaplong. De laatste klaplong was reden voor de artsen om mij door de scan heen te laten gaan en wat bleek… ik had op mijn 35e jaar longemfyseem van het roken. De bovenste, rechterlongkwab bleek gatenkaas, dus die werd weggenomen. Nadat ik na een week (!!!) uit het ziekenhuis kwam, met gekneusde ribben van de operatie, ging mijn leven gewoon weer verder zoals hiervoor. Al snuivend, Jenever Cola drinkend (of wat voor handen was) en de nachten vol (synthetische) passie gingen als vanouds door. Uiteraard gebruikte ik ook coke als hij er niet was, dus nagenoeg mijn gehele bijstandsuitkering ging mijn neus in. De achterstanden begonnen te ontstaan en ik besloot wederom aan het werk te gaan in een chique club in ´t Gooi. Ook hier kon ik mijn draai niet vinden, het aftroggelen van elkaars klanten zat niet in mijn aard. Misschien was ik toch wel iets te soft voor deze wereld, niet geraffineerd genoeg. Dus mijn geweldige minnaar stelde mij voor om een wietplantage op mijn zolder aan te leggen. Ik heb slechts 1 oogst gedraaid en toen was ik al met een klassieker gepakt. Geen sneeuw op mijn dak als enige in de wijk… dag huis, dag stabiele factor. Ik zwierf zo van vriendin naar vriendin, en huurde af en toe in de vrije sector een huis als ik voldoende klanten had, want ik had inmiddels het fenomeen thuisontvangst ontdekt. Ik verdiende € 150,- per uur en € 80,- voor een half uur. Dagelijks drie klanten van minimaal een uur maal drie dagen per week en ja hoor, ik kon luxe wonen, mijn verslaving onderhouden en mijn schuldgevoel naar mijn kind afkopen… in 2006 ben ik teruggegaan naar mijn geboorteplaats in Noord-Holland. Nog steeds verslaafd, nog steeds met een onvervulde leegte in mij. Een niet te stillen honger naar spanning en een zoektocht om de emotionele pijn niet meer te hoeven voelen. De coke was daarbij mijn witte therapeut, al zag ik toen nog niet dat niets is wat het lijkt. Na het overlijden van mijn moeder ben ik in 2007 teruggegaan naar de polder. Voor mij vertrouwd terrein en er was inmiddels een parenclub geopend waar ook het amateur prostitutiespel werd gedoogd. Ik kwam er zeven dagen per week en verdiende er, met een vriendin samen, genoeg om te huren en te snuiven, want eten deden we nauwelijks. Met een van de eigenaren kreeg ik in 2008 in eerste instantie een seksrelatie en ik zag in als ik nog wat van mijn leven wilde maken moest stoppen met de coke. Op 08-08-08 was het D-Day voor me. Aangezien ik naast cocaïne ook niet spuugde op een pilletje, speed, een joint en drank, ben ik radicaal overal mee gestopt. De seksrelatie werd een serieuze relatie en ik ging achter de bar werken. Entertainen zat mij in het bloed, dus ik bouwde een feestje iedere keer als ik aan het werk was. Daarnaast had ik vrij leuke ideetjes en bedacht thema´s voor de club, schreef de webteksten en voor ik het goed en wel besefte, runde ik min of meer de club, nam personeel aan en dat allemaal voor tien euro per uur (zonder contract). Maar ach, ik had aanzien, aandacht en ging iedere twee maanden op vakantie dus who cares? Mijn vriend wilde ook weleens naar een afterparty (WAP = Weekend Adult Party) en ik had zoiets: Waarom niet? Zo kwam ik ook in aanraking met GHB en zag vele mensen out gaan. Ik schrok van het polygebruik (Uppers, downers, lachgasballonnen etc) en nog meer van het lage gevoel van eigenwaarde bij de dames van de stellen. Er zat haast een heel herkenbaar patroon in! Vrouwen die uit een destructieve relatie kwamen en nu die ruimdenkende (narcist) aan de haak hadden geslagen, die ´liefdevol´ nog een G´tje toediende zodat ze wat gewilliger werden. Er bleek een nieuwe prostitutiemarkt te zijn geboren: Paydating. Waarbij de heren van de stellen een oproep plaatsten op swingers dating sites en er heren werden gelokt mee te mogen wappen en uiteraard geile seks te hebben. Alleen… deze mannen die veelal geen drugs gewend waren, kregen nu zo´n enorme overdaad aan uppers, dat ´ome Arie´ buiten gebruik bleef. Na een paar uur werden ze onverrichter zake weggestuurd en kropen ze zwaar onder invloed achter het stuur naar huis, met alle risico´s van dien. Steeds vaker hoorde ik dat er mensen overleden aan de gevolgen van chemsex. Ik vond toen al dat er actie ondernomen moest worden. Dus ik ging mezelf omscholen tot coach op gebied van verslavingen. Uiteraard moest ik voorzichtig te werk gaan, want ja, om de vrouwen te doen ontwaken dat ze meer hadden aan een goede psycholoog en een ander vriendje, zou de zaak van mijn partner geen goed doen… in 2015 kwam ik in het ziekenhuis terecht. En al snel werd bekend dat mijn ruige leven, vol seks, drugs en trancemuziek, waarbij ik mijn kop zorgvuldig in het zand had gestoken, zijn tol had geëist. Ik bleek een lekkende hartklep te hebben. Eerst hoopte ik tegen beter weten in dat het aangeboren zou zijn. Maar de cardioloog heeft mijn zeepbel uiteen doen spatten door te vertellen dat het wel degelijk kwam door mijn overmatig gebruik van middelen en pure roofbouw. Een ruwe schatting laat weten dat ik ruim € 90.000 in mijn neusgaten heb gestopt, een appartement in een middelgrote stad is dat omgerekend.

Nu achteraf denk ik, het is jammer dat er in ´mijn tijd´ geen platform bestond dat uit ervaringsdeskundigen was samengesteld. Niet het welbekende belerende vingertje van de hbo+ Truus die niet eens wéét hoe het in een parenclub toegaat, of hoe het leven als prostituee is, maar echte pioniers die je kunnen vertellen uit eigen ervaring wat de gevaren van chemsex kunnen zijn. Want met verantwoord swingen is niets mis. Er bestaat geen leukere, en voordeligere manier van uitgaan dan in het erotisch uitgaan. Alleen zoals bij alles in een mensenleven, is het de BALANS waar het om draait. Nadat ook de relatie met de parenclub meneer op de klippen was gelopen, want ik werd toch wel iets rustiger na de diagnose hartpatiënt, ontwaakte de pionier in mij. Ik ging aan het werk voor de verslavingszorg, waarbij ik telefoontjes aannam van verslaafden, ´verslaafden in herstel´ en ook familieleden van verslaafden. Met al mijn ervaringskennis, bleek ik een goede ´hoopverleenster´ te zijn! Ook gaf ik voorlichting aan artsen in opleiding en in klinieken. Mijn verhaal deed er wel degelijk toe! En toch bleef het knagen… waarom durfde geen enkele instantie het fenomeen chemsex aan te snijden? Was taboeloos Nederland toch eigenlijk veel preutser dan zij deed voorkomen? Via diverse kanalen heb ik mijn zorg geuit, alleen gebeurt er tot op heden helaas nog steeds niets… ik heb inmiddels wel geleerd dat als ¨Mozes niet naar de berg komt, dat de berg dan maar naar Mozes moet komen¨. Tijd om via de enige echte juiste weg, wél dat platform te kunnen bieden aan startende swingers, mensen die vast zitten in een patroon van chemsex of zij die een andere koers willen varen. Vandaar ik blij ben dat het toeval, of zou het toch het universum zijn?, dat Daisy Jacobs op mijn pad is gekomen. Eindelijk iemand die mijn taal spreekt, die ook net als ik de wetenschappelijke kant maar ook de ervaringsdeskundige kant belicht, maar bovenal werkt vanuit het hart en zonder vooroordelen.


Daisy Jacobs
sexpower.online





Mona Liza Verseijden
sexpower.online